Ik probeer het uit te leggen. Geef me even een paar woorden. Ok? Onderstaand plaatje legt alles uit over het wetenschappelijk onderzoek naar gedragsverandering, dat ik deed met Universiteit Utrecht. In zo’n blog met wat tekst erbij is de uitleg van het plaatje best een uitdaging, maar tijdens de conferentie van de ‘Associatie van Sociaal Psychologische Onderzoekers’ (ASPO) heeft onderzoekster Lena Rieder er een Award voor gekregen. Dat je het weet!
Waarom dit wetenschappelijk onderzoek naar gedragsverandering?
Links halverwege het midden zie je een groepje mensen, waarbij sommigen zich niet durven uit te spreken. Dat is jammer, je zou ze veiligheid en dapperheid gunnen. Voor henzelf, betere besluitvorming e.d.
De opzet van het onderzoek
In het midden staat een roze mannetje, dat in verschillende settings mensen ongemakkelijke dingen heeft laten doen. Dat mannetje was ik. Ik deed mijn best om bij zoveel mogelijk mensen dit ongemak een uitdagende ipv bedreigende ervaring te laten zijn.
Het resultaat
Degene bij wie dat gelukt is zijn als het mannetje op de surfplank onderaan. Zij zijn significant vaker voor hun eigen lol en ontwikkeling dappere dingen gaan doen: zich uitspreken, goede gesprek aangaan, feedback vragen, gedoe aanpakken. Van die dingen.
En hoe nu verder?
De aanbeveling luidt dan ook: laten we manieren vinden, waardoor mensen in organisaties het ongemak aangaan gaan zien als uitdaging i.p.v. bedreiging. Let wel: we moeten ongemak niet wegnemen. Ongemak is nodig, ook om achteraf trots terug te kunnen kijken op een dappere actie. Ook in een psychologisch veilige omgeving is er ongemak. De grote uitdaging voor leiders en collega’s is om elkaar te helpen dit ongemak aan te gaan door aanmoediging, vertouwen en uitstralen, dat je mag leren of niet perfect hoeft te zijn van je baas. Zo wordt het aangaan van ongemak een positieve uitdaging. Het komt namelijk wel goed. Meer dan dat zelfs.
Hoe stimuleren we dit?
Da’s een goede vraag. Het belangrijkste is, dat we dit ongemak met zijn allen moeten gaan framen als iets, dat we allemaal wel eens hebben. Vervolgens gaan leiders en medewerkers bewust worden van het belang om anderen te stimuleren om dit af en toe aan te gaan. Zo kan een intern lerend netwerk ontstaan, waarbij we het samen soms anders durven doen: alerter, scherper, het goede gesprek aangaan, elkaar opzoeken.
Nieuwsgierig hoe dit voor jullie zou kunnen werken? Stuur me gerust een bericht voor een digitale kop koffie om kennis te maken. Of kijk op deze pagina van mijn website.
