30 mrt Verbinding zoeken

Die bemoeizuchtige moeder, die zeurderige collega, die botte broer of dominante baas. Je kunt er jarenlang een beetje mee dealen en eromheen leven. Je kunt dit ook lezen en denken: wat zou ik kunnen doen om er minder last van te hebben? Of om zelfs een betere relatie te krijgen … ! In dit 10-minuten filmpje leg ik de lat lekker hoog. De essentie van verbinding maken met anderen leg ik er namelijk graag in uit. Heel graag zelfs. Het is sowieso erg leuk om te doorlopen. Het filmpje, maar ook de weg naar betere relaties. Verbinding zoeken. Contact maken. En dat steeds beter kunnen. Misschien is dat wel het doel van een menselijk leven.

Dat we steeds beter de verbinding weten te vinden met onszelf, onszelf beter leren accepteren. En dat we vanuit acceptatie van wie we zijn ook makkelijker verbinding maken met anderen. Omdat we in de ander, in diens zekerheden en onzekerheden onszelf ook herkennen. En zo samen verder groeien in verbinding.

Maar ja, waarom zou je eigenlijk?

Meer verbinding zoeken begint allereerst met wilskracht. Zonder wilskracht blijft alles hetzelfde. En zeg nou zelf, waarom verbinding zoeken? Als je een paar slechte relaties met (on)belangrijke personen prima vind en daar makkelijk omheen kunt leven, prima toch? Niets aan doen verder. Gewoon je rot blijven ergeren aan dezelfde dingen. En daar met gelijkgestemden over klagen, da’s pas heerlijke verbinding! Of die mensen, die je onzeker maken. En dan lekker zwelgen in ‘ik ben nu eenmaal zo’ en jezelf klein blijven maken om niets te veranderen. Het liefst in een gezellig groepje met andere Calimero’s. Ik zou zeggen: accepteer je onbereidheid om iets te veranderen en blijf zo verbonden met dit deel van jezelf en je vrienden. Maar met verbinding zoeken heeft dit nog niets te maken. Je zoekt niet echt, je vindt vooral meer van hetzelfde.

Verbinding zoeken is vooral zelfonderzoek

Als je echt wil, omdat je er gewoon van baalt, dat je je weer hebt lopen ergeren of ongemakkelijk hebt gevoeld. Of je ziet bijvoorbeeld hoe soepel en makkelijk anderen ermee omgaan. Dat je dat ook wilt. Dan kom je bij de volgende stap, zelfonderzoek. Zelfonderzoek misschien het enige dat leidt to meer verbinding met anderen. Je gaat dingen ontdekken en je gaat merken dat situaties of personen waar je niet die verbinding voelt, dat ongemak of ergernis, dat deze situaties terugkeren. Je ontdekt patronen en je gaat bereid zijn om jouw onzekerheid of irritatie niet te zien als de schuld van de ander. Die ander drukt alleen maar op jouw gevoelige snaar. Let wel: deze gevoelige snaar is dus van jou en niet van de ander. Dat ga je inzien. Je gaat dat accepteren en zeggen: o, blijkbaar sta ik nu hier in mijn ontwikkeling. En dit is verbinding zoeken met ander deel van jezelf en hebt hem gevonden.

De eye-opener: de herkomst van je gevoelige snaren

En dan komt de tweede stap. Je gaat ontdekken, waar jouw gevoelige snaren vandaan komen. En dat zorgt uiteindelijk voor mildheid voor jezelf en voor de ander.

De Amerikaanse psycholoog Marshall B. Rosenberg (1934 – 2015), de ontwerper van het beroemde model van Geweldloze communicatie (Nonviolent Communication). Hij kwam met het principe, dat onder iedere uiting van kritiek een onvervulde behoefte zit. Als je je ergert aan slachtofferig gedrag dan komt dat voort uit jouw onvervulde wens om zelf een keer slachtoffer te zijn, heerlijk toch? Om gewoon vaker hulp te kunnen vragen. Die behoefte heeft iedereen, maar voor jou was hulp vragen was nu eenmaal niet de manier vroeger om gezien te worden. Dus je toonde je sterk en ontwikkelde een hekel aan slachtoffers.

Zelfde als het verwijt van dominantie of botheid. Als dat je irriteert, dan komt dat voort uit een onvervulde wens om de baas te kunnen zijn of gewoon eens keihard te zeggen, waar het op staat. Ook die behoeftes hebben we allemaal, maar voor jou was dat niet de manier om gezien te worden. Jij kreeg aandacht door beleefd, bescheiden en taktvol te gedragen.

Acceptatie van wie je nu bent

Kortom, als je echt bereid bent om te zoeken naar verbinding, dan zul je merken, dat die eigenschappen in anderen die ongemak bij jou veroorzaken of irriteren, dat dát juist eigenschappen zijn, die je best wel vaker zou willen laten zien. En je zou als je echt zo eerlijk naar jezelf kunt kijken ook makkelijk accepteren waarom dat zo gekomen is. Gewoon, dat dat nu eenmaal zo gegroeid is, door wie jij moest zijn vroeger om aandacht te krijgen. Van je ouders, of wie je dan ook belangrijk vond. Dan kun je natuurlijk je ouders daar de schuld van geven, maar ja die hadden zo hun dingen, waar ze mee te dealen hadden, toch? En zo ontstaat een oordeelvrije acceptatie van wie jij  nu bent.

Verbinding met wie je maar wilt

Als je zo verbonden kunt zijn met jezelf is verbinding zoeken met anderen een eitje. Je kunt verbinding gaan zoeken met wie je maar wilt. Want je gaat tegelijkertijd inzien, dat anderen ook hun gevoelige snaren hebben. Dat anderen ook hun levens hebben, die gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Het moment, dat jij jezelf de ruimte geeft dat zo te voelen bij die betweterige oom, die botte zus of die zeurderige collega, maak je verbinding met die ander. En die ander voelt dat. Je hebt gezocht en gevonden. Je antenne is volledig afgestemd op de ander. En zo groeit jullie relatie. Omdat jij de verbinding wilde zoeken.

Wat verbindt ons?

Wat ons dus uiteindelijk met elkaar verbind is, dat wij mensen zijn. Met een verleden, met dromen, met een gebruiksaanwijzing, met snaren, oordelen, enzovoorts. Ik deel hier graag een heerlijk anti-polarisatie verhaal, lees in een kwartier het geweldige interview met Ahmed Marcouch in De Groene Amsterdammer. Hij helpt mensen na te denken over broederschap i.p.v. vijandschap. Hoe meer groei in verbinding kun je hebben?

Ahmed stelt een aantal opstandige, strijdlustige jonge moslims de Vraag der Vragen: ‘Wat verbindt ons?’ En ook Ahmed moet in onderstaand voorbeeld heel ver gaan, zelfs tot onze Oerouders. Maar zoals gezegd: als je écht de verbinding wilt vinden, dan is er altijd wel een verbindend perspectief te vinden.

En toen was er muziek

En daarnaast is muziek natuurlijk wat ons verbindt. Prof. Henk Jan Honing heeft een heel mooie theorie, hoe muziek voor ons evolutionair voordeel bood. Zo’n 2 miljoen jaar geleden richtte de toenmalige aapmens zich op, zijn strottehoofd werd langer, stembanden werden sterker. Deze homo erectus kwam boven het maaiveld uit en kon in grotere groepen gaan jagen. Om de verbondenheid in de groep te ervaren en daarmee hun prestaties begon deze mens zang-achtige klanken uit te stoten om elkaars emoties uit te wisselen, als woede, trots, jaloezie, blijdschap e.d. Zang was dus eerder dan taal! En het is nog steeds zo, dat c’est le ton, qui fait la musique. De toon in onze stem vertegenwoordigd de emotie.

Helaas is samen zingen iets wat in deze tijden lastig te organiseren is. Daarom: heb je behoefte aan een ZOOM-sessie, die echt verbindt? Of op zoek naar een onderdeel van een grotere on-line bijeenkomst met even iets heel anders, iets verkwikkends? Graag bied ik Zingen rondom de Piano via ZOOM met Coen: een vrolijke mix van u-vraagt-ik-speel, meezingen-met-de liedjes-vanuit-thuis of een muziek-quiz. Zo leuk was het online vanuit huis met je collega’s nog niet eerder …!

Kom alvast in de stemming en klik op het filmpje: Ken jij de titels en artiesten van de songs, waarvan ik het intro speel? Ga lekker los op het refrein!