11 mrt Imperfectie omarmen – thuis en op het werk

Ik had een vervelend mailtje gekregen. De Grote Opdracht, die deze slappe maandomzet zou redden, ging niet door.

Ze kozen toch voor een andere spreker.

Mijn contactpersoon had zeker nog een goed woordje voor me gedaan. Maar ‘de baas’ kende die de spreker. Stukje duurder wel, want een Bekende Nederlander. En hij had ook een boek geschreven. Dit zijn allemaal dingen die ik niet heb, of ben…

Nou ja, op dit punt kan ik mijn imperfectie relatief makkelijk omarmen …
Maar wel superbalen natuurlijk!

Afreageren op de verkeerde persoon

Ik naar boven voor een kop thee en daar zit mijn zoon van 13 in de huiskamer. Al een uur thuis van school en nog steeds bezig met dat stomme Brawl Stars. Terwijl hij gister zei, dat-ie het zo druk zou hebben.

Bozer dan de bedoeling zeg ik, dat-ie zijn huiswerk moet gaan doen. Waarom ik dat toch telkens moet zeggen? Omdat-ie anders hier nog een uur zit, toch?

‘Niet waar ..’, zegt-ie.
‘Wel waar.’ zeg ik.
‘Heb je een glazen bol ofzo?’ vraagt-ie.
‘En nu kappen en naar je kamer!’ schreeuw ik.
‘Kappen doe je in een bos … ‘ hoor ik ‘m nog zeggen, als-ie de trap op sloft.

Spijtbetuiging

Na een half uur heb ik natuurlijk spijt. En ik denk aan wat de Britse psychotherapeut Philippa Perry schrijft in haar geweldige boek Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen: ‘Durf oprecht te zijn. Als jij op de verkeerde momenten gaat volhouden gelijk te hebben, gaan kinderen minder vertrouwen op hun aangeboren instincten …’

Tja, oprecht zijn; dat betekent dat ik weer mijn imperfectie onder ogen moet durven zien. Ook in de reactie naar mijn zoon ben ik maar een mens gebleken. En ik besluit 2 trappen op te lopen.

‘Hé jongen …,’
‘Hé wat kom je doen, ben huiswerk aan het maken.’
‘Sorry van d’r net. Ben een beetje chagrijnig i.v.m. een opdracht die niet doorgaat. Daar kan jij natuurlijk niets aan doen.’
‘En daarvoor kom je helemaal naar boven?’
‘Ja.’
‘Ok, cool …’

Je imperfectie omarmen. Het is soms even slikken, je moet er een paar trappen voor op. Maar het geeft ruimte. Aan jezelf en de ander.
’s Avonds bij het eten hebben we het gezellig. En hij is spraakzamer dan normaal. En knuffelt zijn moeder. En zegt, dat het eten dit keer best lekker is. En dat-ie zijn huiswerk af heeft.

Ik geloof erin, dat dit ook zo werkt op ons werk. Want we groeien en bloeien als we niet per se perfect voor elkaar hoeven zijn. De wetenschap geeft dit een naam: psychologische veiligheid. Harvard laat daarnaast zien dat dit het belangrijkste criterium is voor excellent presteren, bijvoorbeeld voor creativiteit, voor veerkracht en voor vitaliteit.

Imperfectie omarmen op de werkvloer

Imperfect mogen zijn voor elkaar. Dat is ook de inzet van mijn teamworkshop voor 6 tot 20 man. Een reactie: ‘Het beste van een superleerzame workshop en een heerlijk teamuitje gecombineerd.’ Een tipje van de sluier licht ik in deze 1-minuut video graag voor je op. Want bijna iedereen kan zingen. Bijna iedereen … 🙂